Mehr-u sadoqatdan judo etmasin
Men o'zimni shu "Oila va jamiyatining aʻzosi hisoblayman. O'tgan yillar gazetada nimadir yetishmayotgandek tuyulardi. Yangi yildan eʻtiboran gazeta kengaytirilgan holda chop qilindi. Birinchi sonidanoq: "Mana, bo'larkan-ku!" deb yubordim o'zimga-o'zim va juda quvondim. O'zimni go'yoki yangi bir hovliga ko'chib o'tgan, ko'pdan beri orzusi ushalmay yurgan kishining orzulari, armonlari ushalgan odamdek sezdim.
O'zim shifokorman. Yigirma yildan buyon qo'limdan kelganicha bemorlarni davolashda xizmat qilib kelayapman. (Albatta Ollohning ko'magida). Men ish faoliyatimda bemorlarga uning atrofidagilarning muomalasini, bugun, erta yoki bir necha oy, yillardan keyingi munosabatini kuzatib boraman. Yaqinda bir bemor onaxonni qabulimda ko'rdim. Kasalligini o'rganib chiqqach u kishiga ahvollarini tushuntirdim va: "Ona, imkoni bo'lsa shifoxonaga yotib davolansangiz yaxshi bo'lardi", dedim.
Ey, duxturjon-a, onaxonimiz ko'zlari namlanib yosh oqdi-yu, kipriklariga osilgancha, andishadanmi muallaq osilib qoldi. Nima gap, - deb so'radim men. Shunda u kishi: -Nimasini aytasiz, sizga aytmasam kimga aytaman, deb gap boshladi xo'rsinib. - Hamma baxt-u taxt, huzur-halovatimni rahmatli akangiz o'zlari bilan olib ketdilar. "O'tdi davron, ketdi, davron, endi davron qaydadur", - deb behudaga aytishmagan ekan... Ertalab o'g'lim- ga: "Bolam, mazam yo'qroq-da, moshinangda mani duxturga olib borsang", desam: "E ona xozirda bitta kasalni davolatadigan pulga nechta o'lik ko'msa bo'ladi", - deganicha, moshinasini g'izillatib chiqib ketdi, - dedilar. Onaxon bilan uzoq suhbatlashdim. Oilalarini yaxshi bilaman. Ikki yil bo'ldi erlarini vafot etganiga. O'ziga tinch, to'kin-sochin ro'zg’or edi ro'zg'orlari. Farzandlarining hammasi o'ziga to’q, yaxshi yashashadi. Shu bemorni davolashga ketadigan harajat nari borsa o'sha Erkinjonning bir kunlik restoranga, o'yin-kulgulariga ketadigan xarajatichalik bormasdi. Onaxon dardini yuraklarining bo'shatib olganlaricha suhbatlashib o'tirdim. Kerakli maslahatni berdim. U kishi ketgach o'tmishda o'tgan voqea kuzatuvlarim ko'z oldimda namoyon bo'la bordi.
...Bir zamonlar institutning yo'llanmasi bilan 1983-1985 yillarda Qashqadaryo viloyatidagi Ko'ldala tumanida (hozir tuman tugatilgan Chiroqchiga qarashli) shifoxonada ishladim. Shu shifoxonada uch yil davomida goh shifoxonada, goh uyda muntazam nazorat ostida 60 yoshlardagi Shodmon bobo ismli bemorga qaradim. U kishi 10 yildan buyon kasal ekanlar. yurak, qon-tomir yetishmovchiligi sababli bi- rov, parvarishiga muhtoj bo'lib qolgan, doim bir kishi yonlarida bo'lib, issiq-sovuqlaridan, ehtiyojlaridan xabardor bo'lib turishi zarur edi. Uzoq muddat to'shakda umidsiz yotish u kishini o’ziga yarasha injiq, jizzaki qilib qo'ygan edi. Yonidagilarni ham, u kishiga qaraydiganlarni ham jerkib, so'kinib gapirar edilar. Bemor baribir bemorda. Buni ham to'g'ri tushunish kerak. Bemorni ayblash nojoiz. Lekin meni hayratga qoldiradigan narsa shu ediki, u kishiga muntazam qarab turadigan turmush o'rtoqlari ...MOMO (ismlarini eslolmadim)ning sabr bardoshlari edi.
Shodmon bobo bir piyola suv ichgilari kelsa ham so'kinib so'rardilar, doim nolir edilar. Ko'pincha oqshomlari uxlay olmasdilar. Men shu kishining xizmatlarida bo'lgan .... momomizni kuzatar edim. Hamma vaqt: "Ha otasi, hozir otasi", - deb girdikapalak bo'lar edilar. Zimdan kuzatib biror marta yuzlarida jirkanish, ko'zlarida umidsizlik, harakatlarida nolish sezmadim. Men kelgandan keyin ham ancha yillar ...momo erlariga sadoqat bilan xizmat qilganlariga iymonim komil. Momo bizdek maktablarda o'qimaganlar, tarbiya soatlarini tinglamaganlar. Faqat millatimizning toza qoni tanalarida bo'lgan. Erni, oilani muqaddas bilganlar. Shunday momolar borligi uchun ham balki mana shu dunyo bordir... Xatimni tugatayapmanu qulog’im ostida yana ovoz kelayotgandek:
Eh, do'xtirjon-a... Hozir otasi... Ex duxturjon-a...
Mana otasi... Hech kimni mehrdan, sadoqatdan judo qilmasin. Hammamizni yaratganning o'zi asrasin.