Farzand Ko’ngliga ham qarang

Ushbu maktubni yozishdan avval juda ko'p o'yladim. Lekin ichimdagi dard yozishga majbur qildi, chunki menga yurtdoshlarimning maslahatlari kerak.
Men uni (ismini yoza olmayman) juda sevardim. Butun qalbim, borlig’im bilan sevardim, lekin qizlik g'ururimmi, hayomi bu sevgini tan olishga yo'l qo'ymasdi. Unda yosh qizcha edim. Unga bog'lanib qolmaslik uchun sevgimni tan olmay, unga befarq qarashga harakat qilardim, ayni paytda uni ham menga nisbatan befarq emasligini ich-ichimdan sezardim va buni do'stlikka yo'yardim. Yillar o'tdi. Maktabni bitirib, oliygohga o'qishga kirdim. O'qishlar bilan ovunsamda uni baribir, yuragimdan chiqara olmadim. Bir kuni u meni anchadan beri sevishini, agar bu haqda aytsa undan yuz o'girib ketishimni o'ylab, o'z sevgisini pinhon tutib kelgani haqida aytdi. O'shanda yuragim qanchalik quvonchga to'lganini bilasizmi? Chunki u mening orzuim, birinchi muhabbatim edi. Men juda baxtli edim. Go'yo bir umrlik orzuimga erishgandek edim. O'zimni qo'lga oldim. Yo'q... osongina tan berib qo'ymasligim kerak. Unga beparvogina: “Biz faqat har doimgidek do’st bo'la olamiz”,-dedim. Oradan 4 yil vaqt o'tdi. Shu vaqt ichida u yigitlik burchini ado etib keldi. Men uni soat sanab, kun sanab intizor kutdim. Kelgan sovchilarga har xil bahonalarni aytib, qaytartirdim. O'qishni bitirib ishlay boshladim. Sovchilar kelib tinch qo'yavermagach, u haqda onamga aytdim. Onajonim meni tushundilar, rozi bo'ldilar lekin, nima desam yo'q demaydigan jondan aziz ko'rgan otajonim esa undan kelgan sovchilarga rad javobini berib yubordilar. Yalinib yolvorishim, ko'z yoshlarim ham kor qilmadi. Boshqa iloji qolmagach, u birga qochib ketishimiz kerakligi, bo'lmasa hech qachon birga bo'lolmasligimiz haqida aytdi. Men unday qila olmasdim. Sevgimdan kechish bir azob bo'lsa, ota-onam yuzini yerga qaratish ming azob edi. O'zimni o'zim o'ldirmoqchi bo'ldim. Onajonim "Hech bo'lmasa meni o'ylagin qizim", deb qon qaqshab yig’lardilar. “O'zingni bos Bonu, axir bu ishing bilan tunini bedor o'tkazib, oq sut berib seni katta qilgan, har doim boshingga parvona bo'lgan onajoningni, orzu-havasini ko'ray deb, qiynalib seni oliy maʻlumotli qilgan, doim shirin so'zlarini ayamagan, ko'nglingga qaragan, lekin muhabbatingdan ayirgan dadajoningni adoyi tamom qilasan-ku! Axir shu umid bilan ular seni oq yuvib taradilarmi?!” Bu ichki sado meni ushlab qoldi. Men bu ishni qila olmadim. Faqat mehribon onajonimni qattiq quchoqlab yig’lay-yig’lay takdirimga tan berdim. Azob chekib, qiynalsam-da, ota-onam obro'sini bir umr orzu qilgan yoshligimdagi pok muhabbatimdan ustun qo’yib, sevgimdan yuz o'girdim. Har safar uning qiynalayotganini, alamini ichkilikdan olayotganini, azob chekayotganini eshitib yurgim zor-zor yig'lardi. Men o'zimni qo'lga oldim va o'zimni dadajonim xohish ihtiyoriga topshirdim. Sevgilimning mendan ko'ngli sovishi, meni tezroq unutishini istab uni sevmasligimni, yana boshqa-boshqa yolg'on gaplarni aytdim. Chunki uning iztirob chekishini hohlamasdim. Endi bizning qo'limizdan hech narsa kelmasdi. Chunki mening boshim bog’langan, dadam ularni qaytarib yubormas edilar. Biroz vaqt o'tib turmushga chiqdim. Jonsiz bir qo'g'irchoqqa aylanib qoldim. Turmush o'rtog'im ham boshqa bir qizni sevar, menga ota-ona qistovi bilan uylangandi. U ham o'z sevgisini unuta olmaydi. Chunki o'zim buni bir necha bor guvohi bo'ldim. Uning har bir hatti-harakati go'yo “sen bo'lmasang men o'z sevganim bilan yashardim”, degandek tuyulaverardi. Bu dunyoda o'zimni ortiqchadek his qilaman. Ko'z yoshlarimni tiya olmayman. Aldab-aldanib yashash juda og'ir ekan. Sevgilim ham taqdiriga tan berib boshqaga uylandi. Bir kuni uni ko'rib qoldim. Biz hali ham bir-birimizga talpinadik, bir-birimizni qo'msardik. Ko'zlarimiz to'qnashgan, lablarimizda mayin tabassum, yuragimiz tubiga ko'milgan muhabbatimiz esa, isyon ko'tarib yig'lardi. Nima bo'lganda ham o'zimizni qo'lga oldik, chunki u ham, men ham boshqa kishiga atalgan ekanmiz. Biz bir-birimiz uchun yaralmagan ekanmiz.
Turmush o'rtog'imdan ajralishni istamayman. Bu men uchun uyat, sharmandalik. Lekin u bilan yashash ham azob. Mayli, boshimga ne kunlarni solmasin, chidashga majburman. Odamlarning nazarida
juda baxtlidek ko'rinaman, lekin ichim zardobga to'la. Birinchi muhabbatimni unuta olmayapman. Uning sevgisi 10 yildan beri yuragimga chuqur ildiz otgan ekan. Uni sug’urib tashlashga ojizlik qilayapman. Axir 13 yoshimdan beri uning xayoli bilan yashab kelayotgan edim. Yurtdoshlarim, menga maslahat bering. Nima qilay, qanday yo'l tutay?
Shu o'rinda otajonlarga, onajonlarga aytmoqchi bo'lgan gapim bor. Otajon, onajonlar, farzandlaringizga hech qachon yomonlik tilamaysiz, lekin qizingizni o'zga xonadonga uzatayotganda, o'g'ilingizni uylantirayotganda ko'ngliga oz bo'lsada qarang. Ahir muhabbatsiz yashash og’ir-ku! Ularning ko'zlari hech qachon armon yoshlari bilan to'lmasin. Ko'ngli men kabi o'ksimasin.
Menga armon bo'lgan sevgilimga demoqchiman: Meni unuting. Qalbingiz iztirobga to'lmasin. Sizga bir go'zal baxtli bo'laman, deb ne-ne orzu-havaslar bilan turmushga chiqdimi, baxt ko'rsin. Siz uni seving, ardoqlang. U bunga loyiq. Yuragi men kabi g'amga to'lmasin. Sizga faqat baxt tilayman.